Ish-krýeministri grek, Aleksis Tsipras ka dhënë dorëhèqjen si deputet i partisë opozítare ‘Syriza’.
Kjo dorëhèqje përforcon skenarët se do të kríjojë një parti të re.
Përmes një reagimi zyrtar, ai theksoi se ishte një vendim “i ndërgjegjes” dhe synon të kthehèt “në veprimin shoqëror”, lárg zyrës dhe mekanizmave partiakë.
Reagimi i plòtë:
Pas 16 vitesh në Parlament – si deputet, krýetar partie, lider i opozítës krýesore dhe krýeministër – kam márrë një vendim që vjen nga ndërgjegjja ime e thèllë:
Dorëhiqem nga mandati im párlamèntar.
Pak përpárá fíllimit të sesionit të ri, ia dorëzova këtë vendim Kryetarit të Kuvendit.
Nuk ishte një vendim i lehtë, as i qetë.
Dorëhiqem sepse nuk mùndem, por as nuk dua ta mbáj mandatin e deputetit, me të gjítha privilegjet që e shoqërojnë, kur ndíej se prania ime, sidomòs në kushtèt e veçánta si ish-Kryeministër, nuk u ofron më asgjë thelbësore atyre që më kanë besuar.
Sepse nuk mùndem, por as nuk dua të márr pjesë në mënyrë formale në një Parlament që, i zhvèshur nga çdo përmbájtje demokratíke – krýesisht për shkák të veprimeve të shumicës – nuk është më në gjèndje të përmbùshë rolin që i jep Kushtètuta dhe që kèrkojnë qytetarët.
Megjíthatë, kjo dorëhèqje vlen vetëm për mandatin tim si deputet i SYRIZA-s. Nuk është dorëhèqje nga angazhimi im politík.
Unë lárgohem nga sígùria që të jep pozíta.
Dhe synoj të ríkthehem në pasígùrinë shpresëdhënëse të veprimit qytetar.
Jo për të udhëhèqur nga lárt, por për të dëgjuar më mirë shoqërinë dhe nèvojat e sáj.
I çlirùar nga pozítat, nga angazhimet dhe mekanizmat që nuk janë më në gjèndje ta përfaqësojnë siç dùhèt këtë shoqëri.
Në një kohë kur vendi ynë ndòdhèt në një udhëkrýq të rrezíkshëm: ekonomík, politík, gjeostrategjík – por mbi të gjítha, moral.
Shpresa kèrkohèt.
Jo vetëm përmes fjalëve, por përmes veprimeve.
Veprime që provojnë se nuk jemi të gjíthë njësoj.
Veprime që janë e vetmja rrugë për të dalë nga qorrsokakët e sotëm.
Nuk besoj te mesianizmi, as te projektet artificiale të partive.
Por besoj te fùqía e një lèvízjeje popùllore që lufton, në mënyrë kolektive, për drèjtèsi sòcíale.
Besoj në vùllnetin dhe veprimet e shumë njerëzve.
Me ta, me nèvojat dhe shpresat e tyre, jam i vèndòsur të báshkòhem.
Dua t’i drejtohem shòkëve të mi, të gjíthë atyre me të cilët kemi ecur báshkë deri tani, kemi ndarë beteja, ánkth, shpresa dhe ëndrra.
Nuk do të jemi kùndèrshtarë.
Dhe ndoshta, së shpèjti, do të udhëtojmë sërish báshkë, drejt deteve më të bukura.
Por mbi të gjítha, dua t’i drejtohem shumicës së madhe të shoqërisë që sot po mbýtet:
Plaçkitja e vendit tonë nga një regjím i zhýtur në korrupsion, që prodhon padrèjtèsi dhe pabarazí, nuk mùnd të vazhdojë më.
Nëse ata që dùhèt të përfaqësojnë opozítën demokratíke nuk janë në gjèndje ta lënë mënjanë egoizmin për të sjellë ndrýshimin që kèrkohèt – atëherë secili prèj nesh dùhèt të bèhèt ai ndrýshim që presim.
Të márrím të ardhmen në duart tona.
Sepse kjo ia vlen çdo pèrpjèkjeje.
Çdo sákrífice.
