John Edgar Hoover, shefi i famshëm dhe kríjuesi i FBI-së (Byrosë Federale të Hetimeve) Ameríkane, vdíq më 2 maj 1972, ndërsa ishte ende në detyrë, në mòshën 77 vjèç.
Hoover mbájti pozícionin e drejtorit të FBI-së për rreth gjysmë shekùlli, dùke ndèrrùar tetë presidentë të Shteteve të Bashkùara. Me një kárrierë të diskutueshme, ai ishte si kríjuesi ashtu dhe dhùnuesi i hètimit modern.
Dhe ashtu ndòdhi. Hoover vdíq në detyrë dhe Presidenti Nixon vèndòsi që, pas tij, drejtimi i FBI-së nuk mùnd t’i besohej të njëjtit person për një mandat më shumë se dhjetë vjet.
Kjo histori ameríkane nuk ka pse gjèn ndonjë përngjasim me “FBI”-në shqíptare të shkùrt-marsit 2025, për më tepër që Erion Veliaj s’është një Luther King dhe, as Dado me Dumanin nuk peshojnë sa Hoover-i i FBI-së origjínale.
Ajo çfarë mùnd të përngjasojë pak është metoda e përgjímit “Hoover” në nivele të lárta. Erion Veliaj, i pándèhuri “VIP”, u përgjua brènda në bùrg. Gent Ibrahimi, i kallëzuari me mantel kushtètues, u përgjua në rrugë.
Këta dy shembuj të ndèzín fantazínë të mendosh se ç’mùnd të ketë Ilir Meta në qeli, presidenti Bajram Begaj në shtëpi, apo Edi Rama nën sedilje kur shkòn për Surrel.
Përgjími i Erion Veliajt në bùrgun e Durrësit kríjoi prova bindëse për gjyqtarin Engert Pëllumbi, për ta lënë krýebáshkíakun aty ku deshën dy pròkùrorët e SPAK, në bùrg. Të páktën kështu u përfol nga mediat dhe u pranua nga vetë Veliaj nëpërmjet një statusi të orëve të fùndít.
Altin Dumani dhe Ols Dado e “ruajtën” Erion Veliajn brènda në bùrg dhe e kapën. E kapën dùke folur me vëllanë, dùke u qarë me gruan, dùke sharë Ulsiun, dùke mallkuar ármiqtë, dùke dirigjuar furtuna mediatíke ndáj “kasapëve” të tij, pròkùrorë dhe gjyqtarë.
Qëndrim refráktar ndáj drèjtèsisë apo sjellje e pabindur ndáj shërbëtorëve të sáj? Këtë dilemë e ka zgjídhùr gjyqtari Pëllumbi për 10 minuta, pavárësisht se u mendua tre ditë, kur lexoi vendimin e zgjátjes së “arrèstit me bùrg” për Erion Veliajn.
Shumë hòdhën físhèkzjárre në mes të ditës për verdíktin “me bùrg”, disa u habitën, pak dýshuan. Engert Pëllumbi është gjyqtar me integritet, nuk mùnd të intimidohèt, as mùnd të blihèt (si aludoi opozíta) dhe në profesion është ndër më të zòtët.
Ligjí është i qartë: “Arresti në bùrg mùnd të vèndòset vetëm kur çdo masë tjetër është e papërshtatshme për shkák të rrezíkshmërisë së veçántë të veprës dhe të pándèhurit.”
Veprat që ka Erion Veliaj mbi shpinë janë disa, nga më të rèndat. Rrezíkshmërinё e tij mbètet të na e zbárdhë vendimi. Sa shumë i rrezíkshëm është Erion Veliaj jashtë qelisë dhe rrethimit të bùrgut? Tani që do të jetë brènda, nuk do të flasë më me gruan? Nuk do të shajë më me fjalë të ndyra ministrin? Nuk do të mallkojë dhe dirigjojë më “bjeruni qenve” të SPAK?
Çfarë do të ndòdhë tani që përgjími u mor vesh? Do t’i ndálohèt të flasë në telefon? A do t’i mbýllet goja dhe do t’i vihèt një skafandër në kokë? Apo do të fùtet në 41-bis?
Asgjë nga ato që Erion Veliaj ka bërë nuk do të mùndet që qelia t’ia ndálojë. As “dirigjímin”, as porositë, as mallkimet ndáj atyre dhe asáj që ai e quan padrèjtèsi.
Afërmendsh që Erion Veliaj do të vazhdojë të flasë dhe të shkruajë si më parë, ndoshta më shumë dhe më rèndë. Pajisja përgjuese “afërmendsh” do të ketë vlerë vetëm për gjyqtarin apo gjyqtarët e radhës.
Kjo është drèjtèsia që na ofron SPAK me pajisjen e sáj “afërmendsh”?
Po síkur kjo pajisje të jetë pèrdorur edhe në rastin Pëllumbi, ashtu si në rastin Ibrahimi? A nuk janë të dy juristë dhe njerëz dinjitozè aq sa edhe me integritet? Afërmendsh që janë. Afërmendsh që të dy gjyqtarët, të gjíthë gazetarët, politíkanët, të bùrgosurit politíkë dhe mediatíkë dùhèt të kenë qetësínë që nuk përgjohen, nuk denigrohen, nuk shantazhohen.
Të gjíthë mùnd të kenë shijet e tyre të çuditshme brènda banjos, krevatit apo jetëve të tyre. A dùhèt vèndòsur pajisja “afërmendsh” me apo pa vendim gjýkate, në “prizè” për të gjetur thesarin e korrupsionit?
Pajisja “afërmendsh” dùhèt të na mèrakosë të gjíthëve, si media, si shoqëri, si drèjtèsi.
Askush nuk ka të drejtë të gërmojë jetën e askujt, por pròkùrorët që kanë dorëzuar jetën e tyre në televízorin tonë publík, nuk mùnd të ankòhen për privatësi. As familjarët e tyre.
E thamë edhe disa ditë më parë: Ne duam të dimë çdo thërrmijë të jetës së tyre, duam të dimë si flasín, si sillen, si hanë, si pinë… dhe afërmendsh duam të dimë për të káluarën e tyre. Për kapacitetin e tyre. Per dëshirat e tyre. Për ëndrrat e tyre.
Dhe nëse Ols Dado ka pesë “hètuesínë”, afërmendsh që s‘mùnd të jetë Hoover-i im! Redaksionale Gazeta DITA