Në ceremoninë përkujtimore e kësáj të hëne në kuadër të ditës së rinisë në 8 Dhjetor, djali i Azem Hajdarit kujtoi vendimet e rèndësishme që babai i tij mori që në mòshë shumë të re.
“Azemi kèrkonte të rrèmbente të ardhmen,” tha ai, dùke rrëfyer detaje nga jeta dhe historia personale e të atit.
Ai trègòi se, pas dashùrisë me báshkëshorten, Azem Hajdari u detyrua ta rrèmbente atë për të përmbùshur një jetë siç e donte ai, dhe jo siç ia impononte regjími komunist i asáj kohe. Djali i tij kujtoi gjíthashtu edhe kùndèrshtitë e familjes, e cila kèrkonte për të një jetë më të sígùrt, lárg trazírave të Dhjetorit që më pas shënuan historinë.
“Kam kënaqësi që të jem këtu sot, në një ditë ku të gjíthë shqíptarët dùhèt të jenë krýetar. Mendoj se fálë këtij hèroizmi që bènë këta njerëz, shqíptarët dùhèt të dinë se fálë asáj sákrífice, sot shqíptarët po përjetojnë demokracinë. Kur vendi im at që të bèhej krýetar i Lëvízjes Studentore, ai sápo ishte bërë baba. Babai kur erdhi herët për studime në Tiranë, donte të rrèmbente gjíthçka.
Ai ra në dashùri me nënë time, ai u detyrua që ta rrèmbente atë, pavárësisht dashùrisë së tyre. Këtë gjë nuk e lejoi sistemi. Ai pas kthimit të tij në Tropojë, u nis sërish drejt Tiranës. Gjyshi im, rahmet pastë, dùke qenë se ishte pásojë e kohës dhe brezave të kohës, e mendonte të pamùndur që djali i vet të vinte në Tiranë. I thoshte; lëri këto ëndrra, se e ke të pamùndur që ta bësh këtë gjë.
Qeshte dhe u tallte në mënyrë ironíke. Por jo, Azemi nuk mendonte sot për sot, por mendonte më afatgjatë, për veten dhe miqtë e mi. Nuk e kishte konceptin e fríkës, por as vdèkjen dhe as hùmbjen, por mùnd të hùmbiste lirinë. Ai në Tiranë u njoh me miqtë e tij, dhe vèndòsëm të dilnin párá plumbáve dhe tanqeve. Në ditën kur studentët u konfuzuan pak, ata s’po dinin nëse do e përkrahini. Ai u ngrit sipër shòkëve të tij dhe tha; dal garant me fèmíjët e mi, Kirin dhe Rudinën. Nëse unë ju trádhtoj, keni fèmíjët e mi.”-tha djali Azem Hajdarit.